حقوق غیر مسلمانان در ایران

حقوق اقلیت های دینی

همانطور که میدانید دین رسمی در کشور ایران دین اسلام است و تمام قواعد و مقرات بر اساس موازین دین اسلام تنظیم شده اند. در واقع دین اسلام در کشور ما اولین فیلتری است که هر قانون یا حتی عرف مجازی باید از آن عبور کند تا از نظر دولت نیز به رسمیت شناخته شود.

اصل چهارم قانون اساسی نیز بر همین امر تاکید میکند: کلیه قوانین و مقررات مدنی، جزایی، مالی، اقتصادی، اداری، فرهنگی، نظامی، سیاسی و غیر اینها باید بر اساس موازین اسلامی باشد. این اصل بر اطلاق یا عموم همه اصول قانون اساسی و قوانین و مقررات دیگر حاکم است و تشخیص این امر بر عهده فقهاء شورای نگهبان است.

اما در خصوص پیروان ادیان دیگر که در ایران ساکن هستند چه میتوان گفت و قانون برای این اشخاص حقوقی در نظر گرفته است؟ پاسخ این است که بله این اشخاص دارای حقوقی هستند که راجع به آن بحث خواهیم کرد اما تنها ادیان خاصی هستند که تحت شمول حمایت قانون گذار در ایران در می آیند و آن هم ادیان متکی بر یکتا پرستیست.

پس قواعد مورد بحث ما مشمول یک مثلا بودایی در ایران نمیشود. به طریق اولی این مورد در رابطه با سایر مذاهب اسلام به غیر از تشیع دوازده امامی نیز صادق است مگر انکه مذهبی به طور کامل از نقطه نظر قانون گذار مردود باشد. مثل مذهب بهایی

دین رسمی در کشور ایران دین اسلام است و مذهب رسمی شیعه دوازده امامی است اما سایر مذاهب در دین اسلام همچون حنفی و شافعی نیز محترم و مورد حمایتند مگر آنکه مذهبی کاملا مردود مثل بهاییت باشد. پیروان سایر ادیان نیز همچون مسیحیان، کلیمیان و زرتشتیان به علت یکتا پرستی مورد حمایت و احترام هستند. در برگزاری مراسم دینی خود آزادند. همانطور که در شهر ها ناظر وجود کلیسا ها یا آتشکده ها هستیم و در تعلیم و تربیت پیروان خودشان  آزادند اما مهم است که بدانید به هیچ عنوان اجازه تبلیغ دین خود میان مسلمانان را ندارند و در صورت اتفاق به شدت با آن ها برخورد خواهد شد.

اقلیت های دینی در امتحان ورود به دانشگاه _کنکور_ نیز میتوانند در بخش سوالات دینی به سوالات مرتبط با دین خودشان پاسخ دهند. در احوال شخصیه نیز تابع قواعد خودشان هستند. احوال شخصیه یعنی ازدواج و طلاق و ارث و وصیت و اگر به اختلافی بخورند قاضی موظف است منطبق با قواعد دینی آن ها حکم دهد. میتوانند در مجلس شورای اسلامی نماینده داشته باشند.

در رابطه با سایر مذاهب اسلام, اگر تعدادشان در منطقه ای غالب باشد حتی مقررات محلیشان نیز بر اساس همان مذهب تنظیم میشود، همانطور که در شهرهایی در جنوب کشور متوجه غلبه قوانین اهل سنت شده اید.

یک نکته مهم

هیچ کس اجازه ندارد به مقدسات و اعتقادات پیرو دین ها و مذاهب مورد حمایت قانون گذار توهین کند. شاید از نظر قانون گذار اهمیت ان به شدت اهمیت توهین به اعتقادات مسلمان شیعه دوازده امامی نباشد اما قطعا ضمانت های اجرایی به دنبال خواهد داشت و نکته ی بعد آنکه به هیچ عنوان اجازه متوقف کردن برگزاری آیین های دینی این اشخاص که از چهارچوب عرف و قانون خارج نشده اند، وجود ندارد و با مخطی قطعا برخورد خواهد شد.

این اشخاص تا زمانی که از چهارچوب مقررات و عرف خارج نشده اند و علیه دین اسلام اقدامی نکرده اند، کاملا در تبعیت از دین خود آزادند.  البته ایشان نمیتوانند عملی که در قانون و فقه اسلامی مردود است را آشکارا انجام دهند.

پس شرب خمر در ملا عام حتی برای یک مسیحی نیز منجر به برخورد قانون و ضمانت اجراست اما نه به علت شکسته شدن قواعد فقهی بلکه به علت شکسته شدن هنجارهای اجتماعی.

اصول مندرج در قانون اساسی با موضوع دین و اقلیت های دینی

اصل ۱۲

دین رسمی ایران، اسلام و مذهب جعفری اثنی‌عشری است و این اصل الی الابد غیرقابل تغییر است و مذاهب دیگر اسلامی اعم از حنفی، شافعی، مالکی، حنبلی و زیدی دارای احترام کامل هستند و پیروان این مذاهب در انجام مراسم مذهبی، طبق فقه خودشان آزادند و در تعلیم و تربیت دینی و احوال شخصیه (ازدواج، طلاق، ارث و وصیت) و دعاوی مربوط به آن در دادگاه‌ها رسمیت دارند و در هر منطقه‌ای که پیروان هر یک از این مذاهب اکثریت داشته باشند، مقررات محلی در حدود اختیارات شوراها بر طبق آن مذهب خواهد بود، با حفظ حقوق پیروان سایر مذاهب.

اصل ۱۳

ایرانیان زرتشتی، کلیمی و مسیحی تنها اقلیت‌های دینی شناخته می‌شوند که در حدود قانون در انجام مراسم دینی خود آزادند و در احوال شخصیه و تعلیمات دینی بر طبق آیین خود عمل می‌کنند.

اصل ۱۴

به حکم آیه شریفه «لا ینهاکم الله عن الدین لم یقاتلوکم فی الدین و لم یخرجوکم من دیارکم ان تبروهم و تقسطوا الیهم ان الله یحب المقسطین» دولت جمهوری اسلامی ایران و مسلمانان موظفند نسبت به افراد غیر مسلمان با اخلاق حسنه و قسط و عدل اسلامی عمل نمایند و حقوق انسانی آنان را رعایت کنند. این اصل در حق کسانی اعتبار دارد که بر ضد اسلام و جمهوری اسلامی ایران توطئه و اقدام نکنند.

اصل ۲۶

احزاب، جمعیت‌ها، انجمن‌های سیاسی و صنفی و انجمن‌های اسلامی یا اقلیتهای دینی شناخته شده آزادند، مشروط به این که اصول استقلال، آزادی، وحدت ملی، موازین اسلامی و اساس جمهوری اسلامی را نقض نکنند. هیچ‌کس را نمی‌توان از شرکت در آنها منع کرد یا به شرکت در یکی از آنها مجبور ساخت.