اقامتگاه قانونی بین المللی در قوانین و حقوق ایران

اقامتگاه قانونی بین المللی:

همانطور که می دانیم، درسطح بین المللی نیز اقامتگاه قانونی هر شخص باید معلوم و مشخص باشد . اصولا هر فرد دارای اقامتگاهی است و ممکن است این اقامتگاه قانونی در کشور متبوع وی باشد یا بنا بر مقتضیات شغلی یا به هر دلیلی به کشور های مختلف رفت و امد داشته باشد که در این صورت باید دانست اقامتگاه قانونی وی در کدام یک از این کشور ها است؟

اقامتگاه قانونی بین المللی رابطه ای است حقوقی و مادی که فردی را به دولتی معین مرتبط می سازد .

رابطه ی مادی و معنوی در اقامتگاه قانونی:

اقامتگاه رابطه ای است مادی زیرا بستگی به محلی دارد که شخص در ان جا اقامت دارد و با خروج او از ان محل این رابطه منتفی می شود و رابطه ی حقوقی است زیرا داشتن اقامتگاه در یک کشور منشا اثرات حقوقی بسیاری است .

لازم به ذکر است که مادی یا معنوی بودن رابطه ی اقامتگاه نسبی است به عبارت دیگر اقامتگاه نسبت به تابعیت یک رابطه ی مادی بین شخص و محل ایجاد می کند به طوری که فردی ممکن است اصلا مملکتی را ندیده باشد ولی تابع ان کشور باشد در حالی که در مملکت محل اقامت خود باید حضور داشته باشد از طرف دیگر محل سکونت نسبت به اقامتگاه یک رابطه ی مادی ایجاد می کند و اقامتگاه در مقایسه با محل سکونت رابطه ای معنوی است زیرا به محض خروج شخص از اقامتگاه رابطه قطع نمی شود و حال ان که محل سکونت به محض خروج از محل منتفی است .

در حال حاظر در حقوق مدنی بسیاری از کشور ها مفهوم اقامتگاه وجود دارد و اغلب حقوقدانان بین المللی پذیرفته اند که مفهوم مذکور به نحوی در کلیه ی مقررات قانون گذاری جهان مشترک است که عبارت از وابستگی روانی و مادی به یک محل معین است .

برخی از حقوقدانان اقامتگاه را جزو حقوق خصوصی دانسته اند و می گویند احوال شخصیه شامل اهلیت و وضعیت است و اقامتگاه جزیی از وضعیت است .

تعریف اقامتگاه قانونی بین المللی:

اقامتگاه بین المللی عبارت است از محلی معین در یک کشور که رابطه ای مادی و حقوقی بین شخص و ان کشور ایجاد می کند برعکس تابعیت که رابطه ای معنوی بین دولت و فرد است و تعلق شخص به دولت معینی را می رساند اقامتگاه یک رابطه ی مادی بوده و تعلق شخص به محل معینی را می رساند منظور از مادی بودن رابطه ی اقامتگاه این است که حضور فیزیکی شخص در کشور محل اقامت لازم است .